Mitologia Zwierzogrodu #2: Z krwi żółwiej

Nie znalazłem OC z żółwiem, wrzucam takie ładne zdjęcie :)

 Wiemy już o początkach początków, o tym co było przed zwierzętami, teraz poznamy historię Aldabrasira, najmądrzejeszego z mędrców. 


Kiedy świat był jeszcze młody, bardzo, bardzo młody między boskimi stronnictwami wynikła kłótnia to co było jej przedmiotem zanikło w odmętach historii i nigdy nie powróciło. Bogowie uznali, że czas najwyższy zakończyć sprzeczki i że w Zoodgardzie winny panować ład i porządek. Na pamiątkę tego postanowienia wybrali po jednym drapieżniku i roślinożercy z Animalii i ten jedyny raz przed nimi przysięgli, że jako ich bogowie zaprzestaną sporów. Każdy by potwierdzić szczerość swych słów wydał z siebie ryk nad ryki jakich żadne zwierze nie potrafiło wydać. Z tych dźwięków ulepiono żółwia, było to pierwsze ta świecie takie stworzenie, które obdarzone było ponadprzeciętną wiedzą i inteligencją. A zwał się on - Adabrasir, mędrzec nad mędrce. ani niebo, ani ziemia, ani wody nie miały przed nim tajemnic. Stworzony został przez bogów i na znak zawartego porozumienia zszedł miedzy zwierzęta. I od tej pory wędrował między nimi udzielając każdemu wedle możliwości pomocy i służąc dobrą radą, niezależnie od gatunku, czy pochodzenia. Miłowali go tedy i bogowie, i zwierzęta, i elfy jasności jako żywe przypominające króliki. 

 

Wiecie jaki problem jest z artami do tej serii?

Jednakże w głębi gór w ciemnej jaskini z dala od zwierząt, żyła sobie para kretów ciemonści podstępnych karłów żerujących na cudzym nieszczęściu. Dwóch szpetnych braci: Talpiar i Galfar. Ich radowało jedynie ZUO zło i cierpienie. Od długiego czasu oba krety śledziły kroki mądrego żółwia, pałając do niego nienawiścią i nie mogąc ścierpieć jego bezinteresownej chęci pomocy. Wpadły więc na niecny plan i zwabiły Adbrasira przed wejście do swej groty. 
- Pójdź do nas o wielki mędrcu - zawołały - potrzebujemy twej pomocy, jednak promienie słoneczne są dla nas zabójcze i nie możemy wyjść z groty, nie brzydź się więc i wejdź do nas. 
- Chętnie wam ulżę tylko wyjawcie powód swej troski - rzekł i nie podejrzewając nic, śmiało wkroczył w  mroczną czeluść. 
Na to tylko czekały krety mroku. nie miały przecież żadnej sprawy i kiedy tylko żółw przekroczył próg jaskini rzuciły się nań zdradziecko i zamordowały okrutnie. Następnie wytoczyli z ciała poległego całą krew i zmieszali z miodem, w ten sposób uzyskawszy napój o niezwykłych właściwościach. Był to trunek nad trunki, zawierał pełnię mądrości żółwiej, jego wiedzę i doświadczenie oraz słodycz miodu. Ponadto kto go skosztował zyskiwał moc poezji, a twórcze natchnienie objawiało przed nim swe tajemnice. Jednak podstępnym braciom nie zależało na tych darach, więc ukryli cenny napój głęboko w swej grocie. 

Nie mam pomysłu na obrazek. Wrzucam Las Padas...

 Upływał czas bogowie spostrzegli, że po ziemi nie wędruje już ich umiłowany żółw, że nie pomaga ani drapieżnikom, ani ofiarom, nie użycza swej wiedzy potrzebującym. Po prostu, że go nie ma. Tylko dwa krety spytane o niego odrzekły: 
- Był taki jeden mądrala, ale udławił się własną wiedzą i jego ścierwo poniewiera się gdzieś.
Rozzuchwalone bezkarnością krety rozglądały się za nową ofiarą. Wybór padł na łagodnego i naiwnego olbrzyma o kształtach lwa, Leollinga. Pewnego razu tuż po zachodzie słońca krety zaprosiły giganta na swoją łódź prosząc by pomógł im w połowie. Poczciwiec nie kazał długo na siebie czekać, wszedł na łódź i wypłynął wraz z kretami. Im dalej byli od brzegu tym łódź więcej nabierała wody. Olbrzym jednak bał się przyznać, że nie umie pływać (o czym bracia doskonale wiedzieli), nie chciał by pomyśleli, że taki lwi olbrzym ja on lęka się pomoczenia. Kiedy jednak znaleźli się już na otwartej wodzie, krety wyskoczyły za burtę zostawiając giganta samego na przeciekającej łódce. Po kilku chwilach Leolling skończył na dnie. Z kolei paskudni bracia dopłynąwszy na brzeg, wywabili żonę zamordowanego poza chatę i zrzucili jej na głowę potężny głaz zabijając na miejscu. Ich szczęście w końcu musiało się jednak skończyć, syn olbrzyma dowiedział się o nieszczęściu i złapał dwóch zbrodniarzy. Ci nie mieli wyjścia nie chcąc żegnać się z życiem, zaoferowali mu napój mądrości z krwi żółwiego mędrca. Syn przystał na wymianę i zamknął cenny trunek w podziemnej grocie, a na straży postawił swą siostrę. 

Nie ma związku z treścią, ale przynajmniej ładne

 W końcu nadszedł ten moment kiedy bogowie dowiedzieli się wszystkiego. Jednogłośnie uznali, że taki niesamowity napitek nie może przysługiwać byle komu, za wszelką cenę muszą go zdobyć. Tej trudnej misji podjął się Zoodyn, wyruszywszy do krainy olbrzymów gdzie ukryty był nektar mądrości i poezji. Kiedy zlokalizował właściwą grotę pod postacią małej myszy przestraszył przebiegającego w pobliżu giganta, który podskoczył z przerażenia i otworzył szczelinę miedzy powierzchnią, a wnętrzem pieczary. Oto właśnie chodziło Zoodynowi w tej małej formie prześlizgnął się przez wąski uskok i dostał się do środka. Tam na oczach strażniczki miodu przyjął swą prawdziwą postać.
- Azali czyż nie jesteś z Zoodgardu? - zapytała ona.
- Jestem, o piękna! -  powiedział. 
- Jestem w tej otchłani samotna, wiecznie na straży miodu, czyż nie zostałbyś mi mężem - zapytała oszołomiona jego urodą. 
- Niewielka jest pociecha z boskiego męża - odparł Zoodyn łagodnie - nie mógłbym z tobą pozostać dłużej niż trzy dni. Lecz dni te wystarczą byś przeszła do historii jako żona Wszechojca i matka jego syna. Zastanów się dobrze. 
- Chcę być ci żoną Zoodynie! - powiedziała dobitnie. 
Wówczas na znak ślubowania pozwoliła mu wziąć po łyku z każdej z trzech stągwi zawierających niezwykły miód. Zoodyn za każdym razem opróżniał naczynie do dna jednym haustem. Kiedy czwartego dnia z rana opuszczał piękną Lyalod, złożył na jej czole ostatni pocałunek i przemieniwszy się w nietoperza poleciał w stronę Zoodgardu. Wszyscy bogowie powitali go radośnie, a wtedy Zoodyn znalazł amforę do której wypuścił cały miód przechowany w sobie. Od tej pory tylko i wyłącznie bogowie dysponowali trunkiem z krwi żółwiego mędrca i użyczali jej wybitnym zwierzętom: naukowcom, pisarzom, malarzom, by natchnąć ich do jeszcze lepszej twórczości i obdarzyć ponadprzeciętnym talentem. 

To przynajmniej wygląda baśniowo

 Moi drodzy i jak wrażenia po drugim micie? Mam nadzieję, że się podobało. Zamierzałem zamieścić coś bardziej rozbudowanego, ale zwyczajnie się nie wyrobiłem może uda się za tydzień. Przejdźmy do szybkiego omówienia.

Mit jest wzorowany na "Słodyczy Poezji" z tomu "Heroje Północy". Wyjaśnia on pochodzenia niesamowitego talentu niektórych osobników. Jako, że kultura Zwierzogrodu jest bardzo mocno zbliżona do naszej musimy założyć, że artyści istnieli również w zamierzchłej przeszłości ssaków. No bo jak inaczej wytłumaczyć, że żyrafa z sąsiedztwa gra lepiej od nas na trąbce, niż boską interwencją. Co do postaci Adabrasira jest on wzorowany na Kwasirze z rzeczywistej mitologii, stał się on żółwiem z dwóch powodów. Po pierwsze symboliką tego zwierzęcia jest właśnie mądrość i długowieczność, a po drugie wyjaśnia to nam brak żółwi w tym świecie. Skoro mędrzec był jedyną taką istotą, a nie spłodził potomstwa logiczne, że gatunek zielonych czołgów (what? co ja w ogóle gadam) się nie rozwinął.

Czy jest szansa, żeby w tej serii nie było artów?

Dzisiaj to by było na tyle. Jak zwykle możecie pisać w komentarzach z połączenia jakich nazw/imion powstały te użyte w tym micie. Dziękuję, że wytrzymaliście ze mną do końca. Pozdrawiam i życzę miłego dnia. Ku chwale Rarity!