Zoologia #11: Czy nowe uniwersum Zootopii jest na pewno mniej mroczne?

Protozootopia, czyli wcześniejsza wersja Zootopii - mroczna i tajemnicza.
Każdy drapieżnik po ukończeniu pewnego roku życia miał nosić obrożę elektryczną, które powstrzymywałby go  przed agresywnym zachowaniem w stosunku do ofiar.
I wśród tego bałaganu Judy i Nick, którzy próbowali uratować świat i siebie przy okazji.

Tej wersji nie udało się ukończyć, bo nie spodobała się testowym widzom. I zasadniczo zgadzam się, że wyszło to na dobre. Zastanawiałem się jednak ostatnio, jak bardzo te dwa "światy" są do siebie podobne i na czym tak naprawdę polega różnica?



W tym poście będę starał się udowodnić, że obecne uniwersum Zootopii nie jest wcale takie cukierkowe. Zaznaczam jednak, że skupiać się będę bardziej na tle, czy też całej otoczce, która niekoniecznie musiała być przedstawiona wprost na ekranie. A to czyni sporą różnicę!

Judy: Przez całe życie prali mi mózg, że drapieżniki są złe

Nick: Przez całe życie pra... a nie, wy ofiary rzeczywiście jesteście złe

Opinie na temat Protozootopii są różne.
Na początku, gdy fani usłyszeli o wcześniejszej wersji Zootopii, przeważały entuzjastyczne głosy, że byłby to film dojrzalszy, odważniejszy i wyróżniający się.
Potem pojawiło się dużo negatywnych głosów, że byłby to film mroczniejszy, bardziej smutny i przyniósłby dużo mniejsze zyski.

Co zadziwiające, zgadzam się ze wszystkimi tymi opiniami. I dlatego przykro mi, gdy za porażkę pierwszej Zootopii obwinia się Byrona Howarda. Reżyser nie pracował nad nią sam i z pewnością nie przymuszał do "jedynej słusznej wizji" swoich pracowników. Być może doszłaby ona do skutku, gdyby nie fakt, że pracował w... Disneyu i taki film mógłby być po prostu za ciężki dla widowni, chociaż mógłby zdobyć pozytywne opinie krytyków i widzów. Nie wiadomo jednak, jak z zarobkami, stawiam, że to nie byłby miliard dolarów. Ale problemy zaczęłyby się później. Mówiąc wprost: mniej pieniędzy za sprzedaż zabawek ze słodkimi króliczkami i lisami.

Z kolei nowa wersja Zootopii nie okazała się sukcesem dlatego, że wizję Byrona wyrzucono na śmietnik historii, ale ponieważ została tak pięknie przerobiona, że poruszane w starej Zootopii tematy wciąż istnieją, tylko są elegancko przykryte cukierkowatością

Nooo cześć... ;)

1. Przeszłość Nicka nadal nie wygląda zbyt różowo

W oryginalnej Zootopii Nick jest oczywiście jednym z drapieżników, którzy muszą nosić obroże. A więc ujmę to tak: "jest słabo". Jego tata próbuje założyć własny biznes, nic z tego, wszystko. Nick kończy w końcu prowadząc sekretny park rozrywki dla drapieżników "Wilde Times", ale i tutaj pech go nie opuszcza. No i oczywiście jest takim samym cwaniakiem jak obecnie.

Wystarczy chwila zastanowienia, by zauważyć, że życie Nicka w finalnej Zootopii nie jest usłane różami. Mówi co prawda o skromnym życiu, jakie wiódł z mamą (dla której wyzwaniem było kupno stroju skauta), ale poza tym wydaje się być dość sielankowo?
Chyba nie jest. O tacie nic nie wiemy. Być może zostawił ich, kiedy Nick był mały? Bodajże twórcy wspominali, że uznają lisy za zwierzęta samotne. A mały Nick miał tak dobrze, ż wieku 12 poszedł na ulicę, by zarabiać półlegalnymi metodami grubą forsę. Rzekomo. Bo jakoś nie widać po nim tych pieniędzy, więc albo kłamał o 200 zoolarach dziennie albo szybciej je tracił niż zarabiał.

Historia Nicka jest smutna i jest jednym z elementów, które zostały ocieplone do przesady, byleby wybrnąć z "bajronowskiego" smutku.
Jak wiemy z Twittera Richa Moore, mama Nicka wciąż żyje i "czeka na wnuki", co zupełnie nie pasuje do tego jak została ukazana (nie widzimy jej twarzy) i skłania do zastanowienia, dlaczego Nick musi jako dziecko latać po ulicy i przypuszczalnie mieszkać pod mostem?

To też jest jakiś rodzaj zniewolenia, prawda?

2. Ofiary wciąż chętnie nałożyłyby obroże na biedne drapieżniki

Co znowu pokazuje przeszłość Nicka, gdzie skauci będący ofiarami, mszczą się na Nicku tylko dlatego że jest drapieżnikiem... i to jeszcze lisem! Założenie mu kagańca to taka namiastka elektrycznej obroży z Protozootopii.
A pamiętajmy, że mówimy o dzieciach. Łatwo wyobrazić sobie, skąd nabrały takiego negatywnego stosunku do drapieżników - od znajomych (też ofiar) i z domu.
Skoro dzieci są tak okrutne, to co dopiero dorośli? Stawiam dobre piwo, że niejeden myśli sobie: "Te wredne drapieżniki powinny opuścić nasze miasto! Albo powinniśmy mieć jakiś sposób ich kontroli! Stanowią tylko 10% społeczeństwa, a są największym zagrożeniem!".

W kontekście tego, co dzieje się w Europie te słowa brzmią dziwnie znajomo... ;)

A no i mamy oczywiście Bellwether, która ma plan "ostatecznego rozwiązania kwestii... drapieżniczej". Z pewnością strach, jaki wywołałaby w mieszkańcach Zootopii doprowadziłby do czegoś w stylu: osobne dzielnice dla drapieżników, obroże kontrolujące poziom agresji itp.

Źródło

3. Dyskryminacja gatunkowa ma się nieźle

Obrywają nie tylko lisy, ale wszyscy, do których można przypiąć jakąś łatkę. Judy jest w oczach dużych zwierząt tylko małym i głupim królikiem. Najpewniej powinna sadzić marchew i rozmnażać się na potęgę... co w sumie większość królików robi, ale przecież stereotypy zawsze skądś się biorą, czyż nie?

Bellwether jest tylko małą, łagodną owieczką... a przynajmniej za taką uważa ją Lionheart, który pomiata ją wykorzystując to, że jest słabą ofiarą, a on silnym drapieżnikiem.

To tylko pojedyncze przypadki, ale jest ich cała masa. Na przykład Clawhauser przy pierwszym spotkaniu sygnalizuje, że inne zwierzęta czepiają się go, że on, gepard, ma nadwagę.

Źródło

A ten obrazek wstawiam, bo fajny. I Nick pewnie zaraz oberwie. :v

4. Bellwether nie przejmuje się rozlewem krwi, a Lionheart stara się tylko ocalić swój stołek

Niby jest cukierkowo i uroczo, a Bellwether każe strzelać do drapieżników substancją o charakterze narkotycznym. Zwierzęta wpadają w szał, stanowią niebezpieczeństwo dla otoczenia. A że ktoś może przy tym zginąć? Trudno! Potem zresztą Bellwether sama strzela w Nicka, by ten zabił Judy. Ekhem, to na pewno ta Protozootopia taka straszna?

Lionheart jest tylko trochę lepszy. Zlecenie porwań mieszkańców może i przynosiło swój skutek, bo nie dopuściło do rozszerzania się paniki wśród mieszkańców, gdy pierwsze wyniki badań wskazały, ze drapieżniki szaleją, bo są... drapieżnikami. Ale mimo wszystko... to były porwania! I Lionheart tłumacząc swoje postępowanie wskazuje najpierw na zachowanie swojego stanowiska.

Źródło

Ostatecznie więc Zootopia wciąż skrywa w sobie wiele mroku. Mieszanka pomysłu oryginalnego i złagodzonego dała wspaniały efekt niebanalnej struktury. Ta smutna i poważna warstwa Zootopii jest sprytnie przesłonięta opowieścią o króliczku i lisie, którzy spełniają swoje marzenia.
I tylko czasem ta wierzchnia, kolorowa warstwa kłóci się z tą pod spodem. Jak wtedy, kiedy dowiadujemy się, że mama Nicka żyje (mam nadzieję, że kiedyś zostanie to solidnie wyjaśnione) albo że policjanci nie noszą przy sobie broni (o rany, broń, straszne!), chociaż przestępcy nie mają problemów, by zabijać.

W pewnym momencie do kotła z Zootopią wrzucono parę łyżeczek cukru za dużo. Nie zmienia to jednak faktu, że w głębi jest słodko - gorzka. Mmm... smakuje jak życie.