Wywiad z reżyserami Zootopii: Ewolucja historii

[Źródło]

Dziś przedstawiam wam przetłumaczony przeze mnie wywiad, który wyjaśnia sporo, jeśli chodzi o rozwój filmu i kolejne pomysły na Zootopię. Chyba wszyscy słyszeliśmy coś o Jacku Savage, coś o obrożach, coś o Bondzie, jednak ja na przykład nie wiedziałam, jak to właściwie się ze sobą łączy. Oryginalny wywiad tutaj, a tymczasem zapraszam na pierwszą część tłumaczenia.

Reżyserzy Zootopii wyjaśniają, jak film wyewoluował z parodii Jamesa Bonda (Ekskluzywny wywiad)

Wcześniej w tym tygodniu opowiedzieliśmy, jak Zootopia miała być innym filmem, pierwotnie opowiadając o Nicku Wilde, postaci granej przez Jasona Batemana, a jej przesłanie miało być mocniejsze, bardziej oczywiste. Cóż, możecie być zaskoczeni, że pierwotnym pomysłem na Zootopię była parodia Jamesa Bonda, w której występowały mówiące ludzkim głosem zwierzęta. Jak ten pomysł wyewoluował w to, co możemy zobaczyć obecnie na ekranach? Przeczytajcie mój ekskluzywny wywiad z reżyserami Byronem Howardem i Richem Moorem i odkryjcie, jak taka historia ewoluuje w trakcie procesu twórczego w Disney Animation Studios.

Wywiad z reżyserami Zootopii: Ewolucja historii

Peter: Ok, więc jestem bardzo ciekawy procesu ewolucji animacji, jak historie są tworzone i porzucane. Chciałbym porozmawiać trochę o tym, jak to wyewoluowało w to, czym jest teraz. Zacznę więc od tego, jak zaczęliście ten projekt. Jaki był pierwszy pomysł?

Byron Howard: Po pierwsze, gdy John [Lasseter, jeden z założycieli Pixara, animator, reżyser, scenarzysta i producent; obecnie zajmuje stanowisko Dyrektora Kreatywnego (CCO) zarówno w Pixarze jak i Walt Disney Animation Studios] prosi cię o rzucenie pomysłów na film, prosi cię, byś przyszedł z co najmniej trzema pomysłami, ponieważ nie chce, żebyś stawiał wszystko na jedną kartę. I myślę, że ja i Nathan Greno, z którym właśnie skończyliśmy reżyserować Zaplątanych, przyszliśmy i rzuciliśmy Johnowi chyba sześć pomysłów. A to, co dużo tych filmów miało wspólnego, to postaci antropomorficznych zwierząt. I John bardzo się tym podekscytował. Powiedział „Cóż, nie jestem pewien co do tego, ale lubię te zwierzęce postaci” i tak bardzo się tym podekscytował, że powiedział „W pełni poprę każdy film, w którym zwierzęta biegają w małych ubrankach”. To jest dokładnie to, co powiedział. I powiedział, że w to wchodzi.

Peter: To brzmi dokładnie jak John.

Byron: Tak. Bardzo się tym podekscytował. I powiedział „Cóż, chłopcy, naprawdę musimy stworzyć coś innego”. Więc przez około dziewięciu miesięcy przeprowadzaliśmy badania.

Peter: Powiedziałeś to ostatniej nocy na pokazie. Jestem ciekawy, co przez to rozumiał?

Byron: Myślę, że chodziło mu o to, że było już wiele filmów z gadającymi zwierzętami, jest to coś co ludzie już wcześniej widzieli. Ale jak stworzyć coś innego? Jak pójść dalej niż wszyscy poprzednicy? A skoro to ma być świat mówiących ludzkim głosem zwierząt, musi on mieć sens. A wy musicie teraz wymyślić: gdyby zwierzęta rzeczywiście wyewoluowały i zbudowały świat, jak by on wyglądał? I musicie to zrobić tak, żeby działało. Myślę, że po prostu miał na myśli, że musimy naprawdę poznać ten temat, zanim zagłębimy się w historię.

Peter: Ale na początku to nie rozgrywało się w Zootopii, prawda?

Byron: Nie, ale to był wyłącznie zwierzęcy świat. Myślę, że [John] narzucił na nas odpowiedzialność wymyślenia tego. To zaczęło się jako film szpiegowski. Pierwsza wersja, jaką rzuciłem potem -

Peter: Kto był szpiegiem?

Byron: Nazywał się Jack Savage. Był zającem w stylu Jamesa Bonda. I ten królik [zając jako jackrabbit, w skrócie rabbit, czyli królik. Po angielsku ma to trochę więcej sensu] pracował w czymś jak MI6. Jego szefem była maleńka mysz, trochę jak Judi Dench. Coś w tym stylu. Był tam konflikt rozmiarów. Jednak po pierwszym akcie postać szpiega opuszczała wielkie zwierzęce miasto, by podążyć w stronę Mórz Południowych. Tytuł tego filmu brzmiał Savage Seas. Myślałem, że to najwspanialsza rzecz pod słońcem. Miałem cały plan na inne filmy jak Savage Earth, Savage Land i Savage Times, byłaby to seria. Miałem więc duże plany.

Rich Moore: The Savage Chronicles.

Byron: The Savage Chronicles. Czy to nie brzmi świetnie? To brzmi tak świetnie.

Rich: W niedzielny wieczór na ABC, The Savage Chronicles.

Byron: To brzmi świetnie i zrobiłem plakaty, i wszystko. I im bardziej to rozpowszechniałem, dając ludziom…

Rich: To była pycha.

Byron: Pomimo tego, że ludziom podobały się plakaty, nie do końca podobał im się pomysł ze szpiegiem.

Rich: Oni wszyscy są tacy „Nie lubię filmów o Bondzie z Rogerem Moorem”.

[Źródło]

Byron: O, lubię Rogera Moore’a, jest pyskaty. Jednak szybko porzuciłem pomysł ze szpiegiem, ponieważ każdy mi mówił, że najciekawszą rzeczą w tym pomyśle jest pierwszy akt, gdy wszyscy są razem w zwierzęcym mieście. I gdybym mógł zrobić cały film taki, to byłaby naprawdę ciekawa rzeczy, której nie zrobił nikt inny. No i wtedy wywaliłem to szpiegostwo Wtedy to jakby zmieniło się w tę detektywistyczną/ policyjną rzecz. To ta część, w której para Judy Hopps jako królik i ten lis zaistnieli w swojej pierwotnej formie. I stąd to ewoluowało.

Peter: Już rozmawialiśmy trochę na temat tego, jak postać Nicka Wilde’a, grana przez Jasona Batemana, była na początku głównym bohaterem. Jak to miało wyglądać w tym punkcie historii?

Byron: Cóż, Nick był bardzo cyniczną postacią. Miał jakiś rodzaj uroku, tak jak Jason Bateman, jednak dorastał w mieście, w którym w tej wersji filmu drapieżniki były traktowane bardzo źle przez ofiary, stanowiące większość populacji. Na przykład w celu zachowania bezpieczeństwa i komfortu ofiar, drapieżniki musiały nosić te obroże elektryczne, które porażały prądem, gdy drapieżniki stawały się zbyt podekscytowane lub agresywne, stanowiło to małe przypomnienie. I wydawało się, że jest to kompromis, do którego zwierzęta doszły, ale to było bardzo agresywne, niemożliwe do zignorowania [przez widza]. Było to trochę dystopijne. Nick miał ten plan. Stworzył nielegalnie Wilde Times, który był sekretnym parkiem rozrywki dla drapieżników, w którym rozgryzł jak zdjąć te obroże elektryczne i jak pozwolić drapieżnikom po prostu się cieszyć, ścigać rzeczy, dać się porwać instynktowi i po prostu się cieszyć po raz pierwszy w życiu. Było to bardzo ciekawe i zniewalające, ale też bardzo mroczne i ludzie nie polubili tego miasta. Wielka niespodzianka. Jednak pojęliśmy bardzo wcześnie, że jeśli ludzie mają pokochać ten film –

[Źródło]

Rich: Lubimy Nicka, ale nie lubimy Sun City.

Peter: Więc kiedy zostałeś włączony w pracę nad tym filmem?

Rich: Coż, byłem zaangażowany w ten projekt jako członek Story Trust. [Nie chciałam tego tłumaczyć jako powiernictwa historii, brzmi koszmarnie patetycznie, a na nic lepszego nie wpadłam.] Dość wcześnie.

Byron: Tak, byłeś tam wcześnie.

Rich: I byłem zaangażowany w rzucanie pomysłów i po prostu –

Peter: Coś jak Brain Trust Pixara? [Brain Trust – mała grupa liderów kreatywnych Pixara, która nadzoruje tworzenie wszystkich filmów. Powstała w pierwotnym składzie w czasie prac nad Toy Story.]

Rich: Tak, Brain Trust, wiesz, tylko nie jako mózg, nie tak mądry. Jesteśmy Story Trust. Lubimy historie. Nie mamy takich dużych mózgów jak tam w Emeryville [Miasto w Kaliforni, główna siedziba Pixara]. Więc tak jakby byłem obecny prawie od początku.

Byron: Słyszał o pomysłach ze szpiegiem.

Rich: Tak, ten szpieg, to było super i potem ta cała sprawa z obrożami. Wiesz, to nasze zadanie jako Story Trust, żeby być wsparciem i spróbować pomóc reżyserowi uświadomić sobie jego wizję. Nigdy nie mówimy: cóż, co jeśli to będzie jednak o tym? Zawsze jesteśmy tam by spróbować i spowodować, że wizje reżysera staną się rzeczywistością. I tym razem to było trudne. To było dość ciężkie. A potem przyszedł moment, tak jak Byron powiedział, że nie lubimy już Nicka. Wydaje się smutny. Wydaje się przygnębiony tym, że Jason nie będzie mógł zabłysnąć. A postać Ginnifer wydaje się być trochę ignorantką. Ten króliczek, który dorastał w tym świecie z obrożami, jak można o nią dbać, była częścią systemu. Tak jakby nigdy nie kwestionowała, czy jest to słuszne. Połowa naszej populacji nosi obroże. Więc nadszedł ten wielki moment, moment oświecenia, w którym powiedzieliśmy, że może powinniśmy spróbować wersji bez obroży. I może powinniśmy zamienić naszych protagonistów miejscami i zobaczyć, jak by to wyglądało z Judy jako główna bohaterką. Więc ta dyskryminacja i prześladowanie, stereotypizacja i szufladkowanie nie są widoczne na ekranie od pierwszej chwili. Odkrywamy to wraz z Judy, gdy bada ona swoją sprawę. A także orientuje się, że w niej też to siedzi. Zobaczcie, ten eksperyment jakby podał odpowiedź, że to jest ten kierunek, w którym ma iść ta historia. Ponieważ to zaczęło się to tak, jak powiedzieliśmy wcześniej. Wszystko jakby wpadło na swoje miejsce, ułożyło się. I to wtedy John mnie poprosił, a była to jesień 2014 roku. Mieliśmy jakieś 16 miesięcy.

Peter: Czy to dość wcześnie, żeby robić tego rodzaju zmiany?

Rich: Nie za bardzo, to nie było zbyt wcześnie. Mieliśmy ciągle rok i kilka miesięcy, żeby wprowadzić te wszystkie zmiany.

[Źródło]

 Byron: To dość późno w życiu filmu,  żeby robić w nim takie zmiany.

Rich: W życiu filmu to było późno, ponieważ jego część była już w produkcji. Jednak John powiedział: dołączysz do projektu, skoro znasz ten film tak dokładnie? Dołączysz, skoro czujesz, na czym polega zadanie? Dołączysz?

Peter: Pracowałeś wtedy nad własnym projektem?

Rich: Tak, pracowałem. Powiedziałem: oczywiście, ponieważ to jest to, co robimy w tym studiu. To jest, gdy słyszymy „wszyscy na pokład”, to odkładamy rzeczy, którymi się zajmujemy i idziemy pomóc temu filmowi, który jest następny w kolejce. I nawet gdyby nie wszystko inne, mieliśmy skończoną ilość czasu i dużo pracy do zrobienia. To nie była zadanie dla jednej osoby. To było zadanie dla dwóch osób, po prostu by zdążyć na czas.

[Źródło]